W końcu XIX wieku narodziła się secesja. Początkowo styl ten wzbudził powszechny zachwyt. Architekci używali do wykończenia elewacji ceramiki, stali, betonu i szkła. Ulubionym motywem architektonicznym tego okresu były wykusze łączące kilka pięter. Fasady budynków stały się malownicze, urozmaicone, zachwycały grą świateł i cieni. Najlepsi architekci tego okresu odsłaniali elementy konstrukcyjne budynków traktując je jako element dekoracyjny. Najbardziej znanym architektem tego okresu jest hiszpański architekt Antonio Gaudi, uznany za najbardziej oryginalnego architekta XIX i XX wieku. Był on autorem własnego stylu architektonicznego stanowiącego odmianę secesji połączoną z konstrukcyjnymi zasadami gotyku. Jego projekty nawiązywały do organicznych form, wykorzystywał również fantastyczne motywy wykonywane z użyciem techniki mozaiki. Dziełem życia Antonio Gaudiego jest kościół pod wezwaniem Świętej Rodziny w Barcelonie. Projektując kościół Gaudi duży nacisk położył na pionowe linie, mające symbolizować połączenia ziemi i nieba. Do wykończenia fasad kościoła zastosował kolorową ceramikę, beton i szkło. Na skrzyżowaniu naw i transeptu wzniesione zostały cztery wysokie, smukłe wieże, które mają symbolizować postacie czterech ewangelistów. Budowę kościoła Gaudi zaplanował na 200 lat, do dnia dzisiejszego budowla nie została ukończona.
Architektoniczny styl secesyjny
