Jednym z największych włoskich architektów okresu baroku był Francesco Borromini, architekt bardzo nowatorski i śmiały. Miał on zwyczaj lekceważyć utarte wcześniej konwencjonalne zasady. Dzięki temu powstawały budowle o dość ekscentrycznych kształtach wznoszone na niespotykanych wcześniej planach. Borromini wprowadził do swoich budowli wyginane ściany, które przeplatane były wypukłymi i wklęsłymi formami oraz faliste fasady, które miały potęgować efekty światłocienia. Jego najbardziej znaną budowlą jest niewielki kościół San Carlo alle Quatro Fontane w Rzymie, który został zbudowany na planie czterech przenikających się owali i nakryty owalną kopułą. W ślady Borrominiego poszedł inny włoski architekt Guarino Guarini, który dodatkowo stosował swobodnie wyginające się i krzyżujące gurty na sklepieniach. Jego fascynację gotyckimi i arabskimi konstrukcjami najlepiej widać w kościele San Lorenzo. Kopuła tego kościoła wsparta jest na żebrach, które tworzą ośmioboczną gwiazdę. Inny znakomity włoski architekt okresu baroku to Giovanni Bernini, który przebudował plac znajdujący się przed Bazyliką Świętego Piotra w Rzymie. Przebudowując plac zrezygnował z tradycyjnego koła i nadał placowi kształt owalny. Plac został otoczony czterema rzędami kolumn. Nad nimi zostały umieszczone monumentalne posągi świętych.
Architektura okresu baroku
