Istotnym elementem wyposażenia wnętrz są meble. XVII-wieczne polskie meble cechowała surowość i prostota. Wykonywano je głównie z rodzimych gatunków drewna, czyli na przykład z dębu, sosny, cisu lub jesionu. Były one dekorowane bardzo skromnie metodą snycerską, rzadko ówczesne meble malowano. Używane wówczas stoły i ławy utrzymane były prawie w surowym, gotyckim stylu. W powszechnym użyciu były łoża z tekstylnymi lub wykonanymi z drewna baldachimami. Bardzo popularnymi meblami w tym okresie były tak zwane meble gdańskie, które produkowano przede wszystkim w Gdańsku, ale także i w innych miejscowościach, na przykład w Toruniu. Meble gdańskie początkowo oparte były na hamburskich i amsterdamskich wzorach. Wczesna szafa gdańska to mebel, do którego zrobienia wykorzystane zostało drewno orzechowe. Były to szafy czterodzielne, z surowo wykończonymi pilastrami i obramieniami. Stawiano je głównie w obszernych sieniach dworów lub w salach stołowych. Pod koniec XVII wieku meble te mocno się zmieniły:przybrały barokową, monumentalną formę. Miały więc wypukłe drzwi, ostro zarysowane pilastry, kapitele i profile, bardzo plastyczną ornamentykę, olbrzymi gzyms oraz cokół z dwiema szufladami na zazwyczaj kulistych nogach, których zazwyczaj było sześć. Gzyms, który koronował szafy gdańskie, często ozdobiony był herbem właścicieli.
Siedemnastowieczne polskie meble
