Przed architektami XIX wieku stanęły nowe wyzwania spowodowane gwałtownym rozwojem miast i industrializacją. Początkowo przystosowywali oni istniejące, konwencjonalnie zaprojektowane budowle do pełnienia nowych funkcji użytkowych. Zewnętrzny wygląd i wewnętrzne pomieszczenia większości z tych budowli pozostawały jednak niezmienione, a przy projektowaniu nowych gmachów, fabryk czy dworców kolejowych w dalszym ciągu wykorzystywano style klasyczne, takie jak na przykład gotyk. Coraz częściej w środowisku architektów dochodziły jednak do głosu środowiska, które przyszłość architektury wiązały z rodzącymi się właśnie nowymi technologiami. Pierwszym przejawem tych tendencji był zbudowany w 1851 roku londyński Crystal Palace wzniesiony na potrzeby Wielkiej Wystawy. Budynek przypominał swą konstrukcją wielką szklarnię zbudowany został bowiem z metalowej kraty, która została podzielona szybami. Budynek Crystal Palace był niezwykle funkcjonalny, prosty w konstrukcji i tani, ale poza budynkami przemysłowymi nie wznoszono podobnych obiektów. Nowe, tego typu budynki zaczęły powstawać na szerszą skalę dopiero kiedy zaczęto produkować stal, nauczono się produkować uzbrojony beton i masowo produkować wytrzymałe szyby. Zaczęły wtedy powstawać pierwsze drapacze chmur, wznoszące się swobodnie do góry.
Wyzwania XIX wieku
